Rysowanie pozwalało mi zwykle rozładować emocje.
Nic godnego uwagi wówczas się nie "rodziło" (cóż, gniewne szuranie pędzlem po papierze, bez planu, koncepcji, ładu, składu...), poza tym jednym szkicem (tusz i długopis). Jakoś go lubię, chociaż przypomina o dość niemiłych wydarzeniach i niespecjalnie pokojowych fantazjach:
* Chyba wtedy słuchałam właśnie "Egzystencjalnego Pawia" (KLIKNIJ aby posłuchać), gdzie padają te inspirujące słowa... ;)
Od razu mi się spodobał, przypomina mi trochę klimatem Pumpkin King, którego uwielbiam:)
OdpowiedzUsuń:)
UsuńJacka Szkieletora? Wtedy, kiedy to-to rysowałam byłam bardzo w klimatach Burtonowskich, więc pewnie wpływ był :)
Chociaż bardziej mnie niepokoi moja żądza krwi i chęć zadawania bólu bijąca z tego rysunku...